نام بیماری: پروانه میوه خوار بادمجان

• علائم تغذیه روی گل ها و جوانه ها.

• پژمردگی نوک ساقه و ساقه های جوان.

• ایجاد سوراخ های ورودی و خروجی با فضولات خشک شده روی میوه.

• میوه های توخالی پر از فضولات.

• لاروها به رنگ صورتی با سر قهوه ای هستند.

اولین علائم قابل مشاهده وجود آفت پروانه میوه خوار بادمجان، پژمردگی نوک ساقه ها در نتیجه تغذیه اولیه لاروها است. بعداً گلها، جوانه های گل و ساقه نیز تحت تأثیر قرار می گیرند. لاروهای جوان قسمت انتهایی رگبرگ اصلی برگهای بزرگ و شاخه های نرم و نازک را سوراخ کرده و به ساقه نفوذ می کند. لاروهای بالغ به میوه ها وارد می شوند و سوراخ های ورودی کوچکی را با فضولات خشک شده می گذارند. داخل میوه توخالی، تغییر رنگ یافته و مملو از فضولات است. پژمردگی و ضعیف شدن گیاهان ممکن است در هجوم شدید رخ دهد و باعث کاهش عملکرد شود. میوه های تولید شده توسط آن گیاهان ممکن است برای مصرف نامناسب باشند. زمانی که جمعیت قابل توجهی در چندین نسل جمع شده باشد، خسارت شدیدتر خواهد بود.

خسارت در اثر فعالیت تغذیه ای لاروهای پروانه میوه خوار بادمجان Leucinodes orbonalis بر روی گیاه بادمجان ایجاد می گردد. در بهار، ماده ها تخم های مایل به سفید را به صورت تکی یا گروهی در قسمت زیرین برگها، روی ساقه ها، جوانه های گل یا پایه میوه می گذارند. لاروها پس از 3 تا 5 روز از تخم خارج می شوند و معمولاً مستقیماً در میوه سوراخ ایجاد می کنند. لاروهای رشد یافته تنومند، صورتی رنگ و با سر قهوه ای هستند. وقتی تغذیه کامل می شود شفیره شدن در پیله خاکستری و سفت بافته شده بر روی ساقه ها، شاخه های خشک شده یا در بین برگهای افتاده، رخ می دهد. مرحله شفیرگی 6 تا 8 روز طول می کشد و پس از آن بالغ ها ظاهر می شوند. پروانه های بالغ دو تا پنج روز زندگی می کنند و چرخه زندگی را بسته به شرایط محیطی به پایان می رسانند که بین 21 تا 43 روز طول می کشد. این آفت در طول یک سال، حداکثر پنج نسل همپوشان در مرحله فعال خود می توانند داشته باشند. در زمستان لاروها در داخل خاک به خواب زمستانی می روند. این آفت از بسیاری از گیاهان دیگر مانند گوجه فرنگی و سیب زمینی تغذیه می کند.

چندین انگل از لاروهای این آفت تغذیه می کنند، به عنوان مثال Pristomerus testaceus ،Cremastus flavoorbitalis و Shirakia schoenobic. گونه های Pseudoperichaeta ،Braconids و Phanerotoma نیز باید ترویج و یا در این زمینه در مزارع معرفی شوند. زنبور Eriborus sinicus از دشمنان طبيعی اين آفت است كه به صورت پارازيتوئيد داخلی عمل می كند. عصاره هسته دانه چریش 5 درصد یا اسپینوساد نیز می تواند در میوه های آلوده استفاده شود.

کنترل تلفیقی با رویکرد پیشگیرانه به همراه کنترل بیولوژیک (در صورت وجود) را همیشه در نظر داشته باشید. حشره کش های فن والریت 20% (سوميسيدين) و دلتامترین 2.5% (دسيس) به ميزان 0.7 تا 1 ليتر در هكتار، دیازینون 60% (بازودین) به میزان 2 لیتر در هزار، کلرپیریفوس 40.8% (دورسبان) و مالاتیون 57% به میزان 2 تا 2.5 لیتر در هزار در كنترل آفت بسيار مؤثر بوده است. سمپاشی بايد زمانی صورت گيرد كه لاروهای سن يک در روی ساقه سرگردان هستند و به عبارتی تخم ها باز شده اند.